Współczesny sposób rozumienia świata przez człowieka zdominowany jest przez myślenie nieciągłymi blokami lub modułami, takimi jak prefabrykowane elementy budowlane czy podzespoły elektroniczne. A co gdyby myśleć ciągłą linią? Jej węzłami, ruchem, skrętnością, przeplotem, tarciem i niedokładnością. Projekt bada ten potencjał dla projektowania przyszłości, przekładając tradycyjne dziewiarstwo na ruch robota.

Wynikiem jest seria struktur wydzierganych z drutu miedzianego. Powstały interaktywne obiekty, świetlne i dźwiękowe, będące przestrzennymi czujnikami, które wykorzystują przewodnictwo elektryczne miedzi.

Projektanci: Magdalena Mojsiejuk, Paweł Lasota
Materiały: drut miedziany, corian, ABS, guma, mikrokontrolery, stal
Promotorzy: Oskar Zięta (industrial design), Maciej Siuda (industrial design), Ewa Klekot (antropologia)